Είναι αξιοπερίεργο, πραγματικά, το ότι αυτές τις μέρες άνθρωποι στα περισσότερα μέρη του κόσμου δείχνουν μια ροπή στην κατάπαυση των εντάσεων, στην ώθηση για αλληλεγγύη και φιλανθρωπία, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Εκτός από τους παντός τάγματος Χριστιανούς, ακόμη και οι πιστοί άλλων θρησκειών σε Κίνα, Ιαπωνία και αλλού, συρόμενοι και από την εμπορευματοποίηση των χριστιανικών…
Για να “δούμε” τις απαντήσεις χρειάζεται να έχουμε κάποια βασικά “πιστεύω“. Αν πιστεύουμε εξ αρχής ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού, εκεί θα απευθυνθούμε, εκεί θα απευθύνουμε τις ερωτήσεις. Μπορώ, Θεέ μου, Δημιουργέ μου, να καταφέρω κάτι το “λογικά” ακατόρθωτο, χωρίς να πειράξω, να βάλω σε πειρασμό δηλαδή, τους γονείς μου και τους γύρω…
Μετά τα όνειρα έρχονται οι φιλοδοξίες. Αφού ονειρευτεί ο άνθρωπος το μέλλον του, το ποιο θα μπορούσε αυτό να είναι, από όλα αυτά που γνώρισε και “έζησε” με τη φαντασία του, διαλέγει αυτά που θα ήθελε να ζήσει στ’ αλήθεια. Και κάνει σχέδια για το πώς θα τα πετύχει.Θέλω να γίνω γιατρός. Θέλω να βρω…
Αυτά ξεχωρίζουν το ανώτερο πλάσμα της Δημιουργίας, τον άνθρωπο. Αυτά τον χαρακτηρίζουν σαν ξεχωριστή προσωπικότητα μεταξύ των υπολοίπων ομοίων του. Δημιουργεί με τη φαντασία του κόσμους, καταστάσεις, πράγματα από το μηδέν, ή σχεδόν από το μηδέν. Με τα όνειρα, κληρονομιά από το “κατ’ εικόνα”, για ότι τον απασχολεί, τον ανησυχεί, τον εμπνέει, “βλέπει” τη σκέψη…