Είναι αξιοπερίεργο, πραγματικά, το ότι αυτές τις μέρες άνθρωποι στα περισσότερα μέρη του κόσμου δείχνουν μια ροπή στην κατάπαυση των εντάσεων, στην ώθηση για αλληλεγγύη και φιλανθρωπία, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Εκτός από τους παντός τάγματος Χριστιανούς, ακόμη και οι πιστοί άλλων θρησκειών σε Κίνα, Ιαπωνία και αλλού, συρόμενοι και από την εμπορευματοποίηση των χριστιανικών εορταστικών παραδόσεων, έχουν εισέλθει με ευχαρίστηση στην εορταστική ατμόσφαιρα και στο “πνεύμα των Χριστουγέννων” και στον εορτασμό της πρωτοχρονιάς. Βοηθάει και η καταπιεστική διαφήμιση των επιχειρήσεων που προσβλέπουν φυσικά στην αύξηση των κερδών τους – πρώτο δείγμα της υποκρισίας της εποχής.
Θέλω όμως να απευθυνθώ αποκλειστικά στους Έλληνες και μάλιστα τους “ονομαζόμενους Χριστιανούς”. Συγνώμη για την αιχμή, αλλά μόνοι μας έχουμε απεμπολήσει την γνησιότητα του θρησκευτικού μας προσδιορισμού. Το ίδιο έχουμε κάνει και με την εθνική μας ταυτότητα. Έλληνες ονομαζόμαστε, αλλά πώς το υπερασπιζόμαστε;
Εθνική ταυτότητα = Θρησκεία;
Κάποιοι φανατικοί της κληρονομικότητας του ελληνικού γένους από τους αρχαίους προγόνους μας έφτασαν να υποστηρίζουν ακόμα και την γονιδιακή κληρονομικότητα, μέσω του DNA, δηλαδή. Να πιστέψουμε, λοιπόν, ότι καταγόμαστε από μια συγκεκριμένη φυλή που έζησε σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της αρχαιότητας ή και πρωτύτερα, αλλά και αυτοί είχαν το ίδιο DNA μεταξύ τους; Για να το έχουν θα πρέπει είτε να προέρχονται όλοι από το ίδιο πρόσωπο, τον πρώτο Έλληνα (όποιος κι αν ήταν αυτός), είτε να προέρχονται από άλλον πλανήτη, του οποίου οι κάτοικοι να έμοιαζαν τόσο πολύ με τους γήινους κατοίκους σε όλα, εκτός από τις υπέροχες δυνάμεις, στις οποίες εμείς υπερτερούμε έναντι των υπολοίπων της γης. Θα προσθέσω και ένα ακόμη (δικό μου) υποθετικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ότι θα μπορούσε μια χρονική στιγμή να διακτινίστηκε μια υπερφυσική ακτινοβολία σε μια ομάδα προγόνων μας και να απέκτησαν έτσι (μόνο αυτοί) όλα εκείνα τα ανώτερα χαρακτηριστικά που σήμερα την προσδιορίζουν. Δυστυχώς, σήμερα υπάρχουν αρκετοί από μας που είναι έτοιμοι να πιστέψουν “με θρησκευτική ευλάβεια” κάποια από αυτές ή και άλλες θεωρίες, ενώ είναι τόσο απίθανες και αυτοαναιρούμενες, όσο και η θεωρία της “εξέλιξης των ειδών” ή της “τυχαίας δημιουργίας του σύμπαντος και της γης μας”, παρά στις πιο απλές εξηγήσεις. Γιατί; Γιατί οι απλές εξηγήσεις είναι, από τη μια “too good to be true” (πολύ καλές για να είναι αληθινές) και από την άλλη είναι “too hard to live or to comply with” (πολύ δύσκολες για να ζήσεις μ’ αυτές, ή σύμφωνα μ’ αυτές). Έτσι προτιμούμε την απόδραση από την προτεινόμενη πραγματικότητα και σκιζόμαστε να εφεύρουμε μια άλλη “πραγματικότητα” που να μας είναι πιο εύκολη, πιο βολική. Και για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε δίκιο και οι “άλλοι” έχουν άδικο, ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες και ασήμαντες αφορμές για να τους κατηγορήσουμε και χωρίς συστολή να τους συκοφαντήσουμε, φτάνοντας να πιστεύουμε ότι (επειδή είναι λίγοι κι εμείς πολλοί) αυτοί “ζούνε στον κόσμο τους, στη γυάλα τους”. Και επειδή είμαστε πολλοί σε τοπικό επίπεδο, είναι φυσικό εμείς να έχουμε δίκιο.
Μέχρι που έρχεται κάποια ώρα που αυτός ο ψεύτικος κόσμος μας γκρεμίζεται, επειδή δεν ζούμε “κατά πώς πρέπει” και μην μπορώντας να εξηγήσουμε το γιατί, μας πιάνει απόγνωση, απελπισία και τέλος μια απέραντη θλίψη.
Πρέπει, όμως, να πέφτουμε σε θλίψη (μόνον) ή θα πρέπει επίσης “να έλθουμε εις εαυτόν”, να έρθουμε στα καλά μας, να συνέλθουμε;
Θα κάνω μια προσπάθεια να δώσω με απλό τρόπο μια πρόταση για την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
Η εθνική καταγωγή δεν μπορεί να ορίζεται από τη γονιδιακή κληρονομικότητα. Έχω γνωρίσει αρκετούς αλλοεθνείς και (φυσικά) πάμπολλους Έλληνες. Σ’ αυτούς έχω δει (με την ίδια συχνότητα) να έχουν ίδια χαρίσματα, ίδια εξαιρετικές ικανότητες, ίδια ελαττώματα, όπως εμείς και αυτοί. Οι διαφορές που εντοπίζω δικαιολογούνται εύκολα από το διαφορετικό φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον που μεγάλωσαν, τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, έθιμα και παραδόσεις και τα ιστορικά βιώματα του έθνους τους. Φυσικά και θεωρώ τους Έλληνες ως μια εξαιρετική παρουσία στη γη, αλλά την κρίνω με τα ήθη και τις αξίες που έχω, όντας και ο ίδιος Έλληνας. Διαπρέπουμε ως έθνος με θετικό αλλά και με αρνητικό τρόπο. Αυτό που μας ξεχωρίζει από τις άλλες εθνικότητες, νομίζω, πως είναι το ανοιχτό πνεύμα σε νέες ιδέες μαζί με μεγάλη φαντασία και η διάθεση για πρόοδο. Όμως ομολογώ ότι ίδια χαρακτηριστικά έχω δει και σε αλλοεθνείς, ίσως όχι σε εθνικό επίπεδο, αλλά αυτά είναι πνευματικά χαρακτηριστικά και κληροδοτούνται με την κοινωνική επαφή. Στον Ελλαδικό χώρο ευδοκίμησαν κάποια εποχή σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες σε τέτοιες συγκυρίες που αναπτύχθηκε μια σπουδαία πνευματική και ιδεολογική παράδοση η οποία έμεινε χαραγμένη στην κοινωνία και κληροδοτούνταν από γενιά σε γενιά, αυτό που λέμε “πολιτισμός”. Αν το σκεφτούμε σαν μια πνευματική “εφεύρεση”, ίσως έχουμε τα “πνευματικά δικαιώματα” αλλά δεν μπορούμε να παρακρατήσουμε την κυριότητά της, η οποία, ουσιαστικά, δεν είναι δεσμεύσιμη, ανήκει σε όλους τους ανθρώπους της γης. Αν εμείς που την εφηύραμε δεν την “ασκούμε” ή δεν την “χρησιμοποιούμε”, τότε την απεμπολούμε. Αποποιούμαστε, δηλαδή, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έθνους μας. Είναι αυτό συνακόλουθο με την επίκληση της σπουδαίας καταγωγής μας ως “χρήζουσα προστασίας”, όταν εμείς οι ίδιοι δεν την συντηρούμε σαν άτομα ο καθένας;
(Για να μην παρεξηγηθώ, ασφαλώς και υπάρχει κάποια συνωμοτική προσπάθεια εξαφάνισης του ελληνικού έθνους. Αλλά τι είναι αυτό το έθνος, το DNA με το φόβο των προσμίξεων, ή ο ελληνικός πολιτισμός, οι αξίες, τα ήθη, το πνεύμα; Σαφώς είναι το δεύτερο. Σαφώς χρειάζεται προστασία το έθνος από τις προσμίξεις, αλλά, όμως, λόγω της του φόβου της πολιτισμικής επιρροής και της πνευματικής “αραίωσης”.)
Θρησκεία = Εθνική ταυτότητα;
Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να διαφυλάξουμε και την θρησκευτική μας ταυτότητα η οποία έχει προσλάβει και ενσωματώσει ο λαός μας. Και αυτή βάλλεται και πολεμιέται για να εξαφανιστεί από τον ίδιο εχθρό, αυτούς που, είτε κληρονομικά, είτε με επιλογή τους, έχουν άλλη πίστη και αισθάνονται πως απειλούνται από αυτήν την “κεχαριτωμένη” μειονότητα. Νομίζουν πως αν πάψει (με οποιοδήποτε τρόπο) να υπάρχει, αυτοί θα είναι “νικητές” και ασφαλείς. Δηλαδή κάτι σαν τους φανατικούς οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων που αλληλοσκοτώνονται για το ποιος θα επικρατήσει. Θα πει κάποιος: “Όλοι Χριστιανοί είμαστε, το ίδιο είμαστε”. Δεν είναι περίεργο, όμως που μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί διώκονται τόσο σκληρά από έξω και από μέσα, αν και (ίσως και λόγω του ότι) είναι υπέρ της καταλαγής και της υπομονής στους διωγμούς;
Τι και πως θα το διαφυλάξουμε; Τον τίτλο μας ή την ουσία της πίστης; Οπως και με την εθνική, έτσι και με τη θρησκευτική ταυτότητα χρειάζεται να (επαν)ανακαλύψουμε τον “μαργαρίτη” που οι άλλοι φοβούνται και πολεμούν. Πρέπει να ιδιοποιηθούμε αυτό που έχει αξία και γι’ αυτό πολεμιέται, την διδασκαλία. Δεν λέω να ανακηρυχθούμε Κάτοχοι της Μόνης Αλήθειας ΕΠΕΙΔΗ διωκόμαστε, αλλά απλά είναι μια ένδειξη. Την γνησιότητα της αλήθειας πρέπει καθένας μόνος του να την αποδείξει στον εαυτό του με προσπάθεια, πόθο και θράσος. Έτσι θα προστατέψει κιόλας την θρησκευτική του ταυτότητα.
Είναι καιρός να πάψουμε την υποκρισία. Είναι καιρός να μιλήσουμε την αλήθεια. Είναι καιρός να βάλουμε “τὸν δάκτυλον εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων”.
Πρέπει να το κάνουμε κάποια στιγμή και μετά από τις μέρες της καταπαύσεως και αναπαύσεως λόγω των εορτών, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια.
